I feel like i'm in a musical

Sometimes when you turn your back on some events in your life they run after you and bite you in the ass.

I’m proud of myself. I left my old job with confidence up to the brim. In less than a month I got a job with another real estate firm. Not too shabby for someone like me.

Pero alam mo, tatlong linggo palang ako dito sa bago kong trabaho pero parang tatlong taon na akong alipin ng kumpanya. Ang hirap ng trabaho. Sa mga dati kong trabaho, puro ako legwork. Halos hindi ginagamitan ng utak (unless you count copywriting, scriptwriting, reports, presentations). Di mo rin naman masasabing petix lang ako sa mga naging trabaho ko. Dahil di rin naman biro ang mga ginawa ko dati. Pero dito?

Ang main computer application na gamit namin ay Excel. Eh tangina di naman talaga ako marunong ng Excel eh. Nilalagay ko lang yun sa resume kasi sa halos lahat ng resume na nabasa ko kasama yun sa mga software na bihasa ang mga tao.

Syempre kapag sinabing Excel, may computation. Ang kino-compute eh mga percentage ng sales, mga gross reservation, mga modal payment, mga budget ng event. Nakamputch. Kaya nga ako nag-masscom para ang gagawin kong trabaho balang araw eh walang math.

I find myself lying awake for hours every night just thinking about my life. What is my purpose, really? What should I do? Did I leave a job where I had Satan for a boss but otherwise loving the work I did? Pinagisipan ko ba talaga ang desisyon na tanggapin ang trabaho ko ngayon, samantalang alam na alam ko naman na sukang-suka na ako sa real estate?
Alam kong sa panahon ngayon di na ako dapat magmaganda. Buti sana kung habambuhay akong de-sustento ng magulang ko. Eh hindi. Chaka kailangan ko magka-pera by November.

Pero sa totoo lang nahihirapan talaga ako sa ginagawa ko sa bago kong trabaho. Sabi nga ng boss ko “I don’t want gophers, I don’t want people who are better executioners. I want thinkers.” At kung di raw kami thinkers, maybe we don’t belong in her team. Baka nga talagang hindi naman ako sanay sa trabahong ginagamitan ng matinding pagiisip at analysis. Alam kong magaling akong tao but I can’t stay in a job where I know I will never do extremely well in. I’ve never been a pretender, and I won’t start pretending just to enjoy my current job because I can never do this.

I’m reserved for the higher arts. Adik talaga ako sa kumpiyansa pills pero nagiging totoo lang ako. Di naman ako bumabata. I have to pursue something that makes me enjoy my life while I’m still in my prime. Minsan naiisip ko masarap bumalik sa kolehiyo eh. Ang simple lang ng buhay dun. Well it’s far more simple than being thrown headfirst into the flames of real life.