It's time to try defying gravity

I knew this was going to happen. Sana lang hinanda ko rin ang sarili ko kasi sa totoo lang, I’m overwhelmed with all that’s happening to me.

If you’re a regular reader of my weblog, you’d know that I’m in a quarter-life crisis. Not that I’m making excuses for all of the life bloopers I have that I could ask for royalties for them, but I think it’s quite acceptable for me to feel this. Sa edad kong ito at sa mga nararamdaman kong kalituhan sa buhay, alam kong di naman ako nagiisa.

Nakakatakot lang. I’m turning 30 in four years, and yet wala pa akong nararating.

Aminado naman ako sa lahat ng kapalpakan ko sa buhay. Wala namang kailangan isisi at ituro kundi ako lang naman. Life is what we make it ika nga ng isang kanta. Pero nakakanerbyos parin. Ang paniniwala ko nalang, lahat ng bagay na pinagdedesisyunan ko ay nararapat lang na panagutan ko. Tulad ng pagayaw ko sa trabaho ko ngayon. Alam kong di ko naman kaya ang trabaho, eh, bakit ko pa ipipilit? I can’t even begin to explain that I’m not a person who delivers mediocre work and continuing in this job will only make me feel a lot worse because I’m accepting mediocrity in my system. Ako na mismo ang umayaw bago pa ako masesante dahil sa mali-maling trabaho.

So ano na?

Naniniwala ako na ang taong 2007 ay hindi nagging maganda para sakin. Ang dami kong utang sa nanay ko, nawalan ako ng trabaho, halos mawala ang buong bag ko nang maiwan ko ito sa rehearsal (pero I admit na katangahan ito at hindi kamalasan), at gumawa ako ng plano na mag-tour sa Malaysia nang hindi nag-ipon. Kasalanan ko rin talaga kung bakit nagpapang-abot ang mga kapalpakan ko sa buhay. Pero sa lahat ng mga plano kong napurnada isa lang ang planong nakatatak sa utak ko at pinipilit kong abutin lalo na sa ngayon: ang mangibang bansa. Siguro naman panahon na para ako naman ang tumulong sa pamilya ko. My father never stopped being an OFW ever since he and my mother started a family. I want to help out, lalo nang alam kong pagod na rin ang tatay ko mag-abroad. I have plans of applying to New Zealand and I believe that I have a pretty good chance of making it but I need the one thing that makes the world go round.

Pera.

Saan naman ako kukuha nito? Eh sa October 31, wala na naman akong trabaho. May mapagkukunan ako tulad nung mga raket ko sa events at sa teatro, pero hindi sapat ang mga ito. I need PHP300,000 para madirediretcho ko ang plano kong pagalis at isa lang ang nakikita kong solusyon dito:

Call center.

I have nothing against the business of call centers. In fact, nakakabilib nga sila. Tumagal ka daw ba ng walong oras mahigit ng alas dos ng madaling araw kung kelan ang normal na takbo ng buhay ng tao ng ganitong oras ay maghilik na. Hindi yata madali yun. Kaya lang kasi para sa akin, walang growth dito. Walang growth professionally, intellectually, at growth sa karera ng isang tao. Pero financial growth, aba, meron. Puhunanin mo lang ang laway, antok, at haba ng pisi mo sa trabahong ito, mabubuhay ka talaga.

Alam kong kakainin ko ang sinabi ko dati na “Ang pagko-call center, last resort nalang. Kung wala na talaga akong mapasukan, dun ako babagsak.” Alam ko na may mga ibang trabaho na mas nararapat sakin, kung saan makikita ko ang growth na kinakailangan ng iba’t-ibang aspeto ng buhay ko. Pero kailan pa? Kailangan ko ng pera sa lalong madaling panahon. And there’s no better day than today. Kaya nga ba nagsisimula na akong magapply.

I asked advice from my different sets of friends. This is what they have to say:

Japs (GDC berks) – “Girl, maghanap ka pa ng iba. Wag ka muna magcall center. Meron pa diyan.”

Oyie (Wansa krung) – “Alam mo kung pera lang naman talaga ang iisipin mo, susuportahan kita diyan sa pagko-call center. Dahil naisip ko na rin gawin yan para lang maka-ipon.”

Jojo (GR tropa) – “Wag na. Mababagot ka. Paulit-ulit ang ginagawa mo, di naman din ganon kataas ang sweldo.”

Mary Ann (GR tropa) – “Walang asenso diyan, noh.”

Netnet (Wansa krung) – “Oo ok na yan kasi madaling makapasok at pwede ka maging Team Leader agad. Pero maghanap ka pa rin ng ibang work.”

Mea (Soul sistah) – “Kung ang plano mo talaga ay mag-ipon, panindigan mo yan. Kung magaapply ka sa call center, kumilos ka na. Pero at the end of the day, ikaw pa rin ang masusunod. Wag ka makinig sa iba. Sarili mo lang.”

Alam ko na sa mga susunod na mga araw, maraming pagbabago sa buhay ko—my lifestyle, my attitude towards work and towards money, my relationships with other people. Alam kong mas magiging responsable akong tao. Dati kasi alam kong may kapalpakan man akong gawin, may sasalo sa aking matatag na pundasyon. Ito na siguro yung oras na mararamdaman mong wala kang choice kundi tumalon para suungin ang buhay. My journey through life begins now by treading the unbeaten path. Panahon na para ihakbang ko ang tinatawag na “Leap of faith.” It’ll be scary that’s for sure. But I know that I have my friends and family around, and of course, si Papa Jesus who never left me alone. Come to think of it, I’m actually looking forward to it.

My sister’s right. This is my life and it’s me who should take charge. It’s time to trust my instincts, close my eyes, and leap.